6 Şubat depremlerinin birinci yılı nedeniyle seslerini duyurmak için Ankara’da eylem yapan depremzede aileler, Meclis’te bir araştırma komisyonu kurulması için muhalefet partileri tarafından verilen önerge tekliflerinin reddedilmesine tepkili.
Çok sayıda depremzede aile hala mezarlarda, hastanelerde ve sosyal medya paylaşımlarında kayıplarını arayan aileler, Ankara’da gözü yaşlı şekilde bekliyor… Kayıp oğlu Uğur Gezer’i arayan anne, yetkililere seslendi:
“ONUNKİ BİR NEFESTİ VERDİ GİTTİ AMA BEN HER GÜN ÖLÜYORUM”
“Senesi dolacak, oğlumun ne ölüsü ne dirisi var. Kızımla ben depreme evde yakalandık oğlum kendi evinde yakalandı. Çalmadığım kapı kalmadı. Oğlum 34 yaşında. Bir buçuk ay enkazı takip ettik, enkazdan ona ait hiçbir şey çıkmadı. En azından ölüyse ölüsünü, diriyse dirisini versin. Bir mezarı olsun ne olur. Belki onunki bir nefesti verdi gitti ama ben her gün ölüyorum. Allah’ın afetine yakalanan çocuklar, suçları yok günahları yok. Ne olur bize yardım etsinler, kayıpları bulsunlar… Yüreğimize bir tas soğuk su döksünler kurtulalım bu çileden. Cumhurbaşkanı’ndan yardım istiyorum. Ben onları tek başıma büyüttüm, 4 çocuk büyüttüm, hem anne hem baba oldum ben. Bütün acılarını ben gördüm. Hasta yatağımdan kalktım geldim Malatya’dan…”
“ARTIK DİRİSİNDEN UMUDUM YOK DA BİR MEZAR TAŞI OLSUN ONU İSTİYORUM”
Kahramanmaraşlı Kılçık ailesinin bir torunu depremde hayatını kaybetti. Kılçık ailesinin kızı ve diğer torunu kayıp.
Anne Şengül Kılçık, “Songül’üm, Eylül’üm yoklar. Bulamıyorum, bekledim bugüne kadar. Bulunur diye bekledim, beni oyaladılar. DNA’mızı verdik. Eşleşmedi… Yok. Hastaneye başvurduk, aradık kayıt yok. Ne gecem gece ne gündüzüm gündüz… Nasıl yaşayayayım, ben kuzularımı istiyorum… Ölüsüyse ölüsü dirisiyse dirisi… Ne olur bir mezar taşı versinler bana. Artık dirisinden umudum yok da bir mezar taşı olsun onu istiyorum” diyor.